Selecteer een pagina

Geschreven voor Stichting ééndiabetes

Het is nu tweeënhalve maand geleden dat ik de switch van insuline naar medicijnen heb gemaakt. Hoe blij ik daar ook mee ben, het is ook een nieuwe ontdekkingsreis van hoe mijn lichaam erop reageert: kan ik wel of geen hagelslag op mijn brood nemen? Wat doet wandelen of fietsen met mijn suikers en kan ik ook variëren in dosering? Regelmatig verkeer ik in dubio. Mijn hoofd zit nog zo vast aan het “type 1-spuitbeleid”.

Inmiddels zit ik al een aantal weken op de vaste dosering van driemaal daags 1000 mg tolbutamide. Dat betekent drie keer per dag voor de maaltijd twee pillen ter grootte van een paracetamol in één keer doorslikken. Dat is best veel! Sterker nog, de apotheek zei vorige week tegen mij: “Klopt dat wel? Het is echt een héle hoge dosering.”

Maar deze hoge dosering zorgt er nog niet voor dat mijn bloedsuikers keurig tussen de 4.0 en 7.0 mmol/l zitten. Vooral de nuchtere waardes zijn een stuk hoger dan ik gewend was, namelijk tussen de 8.0 en 8.5 mmol/l. ’s Avonds voor het slapen gaan zit ik rond de 7.5 mmol/l, dus mijn bloedsuiker stijgt gedurende de nacht en dat baart me enigszins zorgen. Voorheen daalde ik door het spuiten van de Lantus mooi tot gemiddeld 5.5 mmol/l in de ochtend.

“Wat je zestien jaar dag in, dag uit hebt gedaan, kun je niet in zo’n korte tijd loslaten.”

De afgelopen dagen is bij mij de twijfel gerezen of ik genoegen moet nemen met suikers tussen de 6.5 en 8.5 mmol/L. Ik weet dat er heel wat diabeten zijn die deze waardes zouden bejubelen en zich af zullen vragen waar ik me druk over maak, maar ik was met het spuiten van insuline anders gewend. Die omslag maken in mijn denken is verdomd lastig. Logisch, zeggen mensen in mijn omgeving. Wat je zestien jaar dag in, dag uit hebt gedaan, kun je niet in zo’n korte tijd loslaten. Maar streberig als ik ben, zou ik dat wel graag willen.

Weet je, als ik de garantie zou hebben dat ik geen verdere complicaties krijg bij iets hogere waardes, dan zou het gemakkelijker zijn om me erbij neer te leggen. Maar die garantie krijg ik niet. Dat kan ook niet, die krijgt niemand, ook goed-ingestelde diabeten niet. Het is een utopie om dat te denken.

Het gaat er dus eigenlijk meer om of ik genoegen wíl nemen met deze waardes. Heel eerlijk, ik zou ze het liefst iets lager zien, zo tussen de 5.0 en 7.0 mmol/l. Dan pas zou ik echt tevreden zijn. Maar misschien moet ik de control freak in me temmen en meer genieten van het feit dat ik niet meer dagelijks insuline nodig heb, geen nieuwe spuitplekken meer op mijn benen zie en mijn handtas iets minder vol zit dan voorheen. Ik ga het proberen, echt.

Wil je de originele column lezen, klik dan hier.