Selecteer een pagina

Wie mijn boek heeft gelezen weet dat ik drie jaar geleden contact ben gaan zoeken met Dokter de V, de arts-assistente die na mijn geboorte de opdracht kreeg om een behandelplan te maken voor mijn uitzonderlijke diabetes. Daarmee was ik haar eerste patiëntje ooit en schreef ze over mijn case haar eerste artikel voor een wetenschappelijk tijdschrift. Het begin van een indrukwekkende carrière in de neonatologie. Bijna dertig jaar werkte Linda de Vries als hoogleraar bij het Departement Neonatologie van het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht en specialiseerde zich in neonatale neurologie. Ze werd een internationaal erkende expert in het veld en is co-auteur van meer dan 400 publicaties.

Voor mij was deze hernieuwde kennismaking de start van het onderzoek naar mijn diabetesverleden. En kreeg ik exact een jaar nadat ik haar weer zag, de uitslag van het DNA-onderzoek, dat leidde tot een geweldige verbetering in de behandeling van mijn diabetes.

Inmiddels nadert de tijd van haar pensioen en dat werd gisteren gevierd met een speciaal symposium met als thema ‘30 jaar Neonatale Neurologie in Utrecht’. Een onderwerp dat voor mij, gezien mijn eigen ervaring als moeder van een prematuur kind, ook heel herkenbaar was. Aan het eind van de middag hield professor Linda de Vries haar afscheidsrede ‘Een never ending story’. Hoe bijzonder dat ze mij hiervoor had uitgenodigd en een plekje vooraan had gereserveerd in de aula van het Academiegebouw in Utrecht!

Haar speech begon dan ook met mijn verhaal. Ze vertelde over haar betrokkenheid bij mijn neonatale diabetes veertig jaar geleden en dat ik na drie maanden insulinevrij naar huis ging. Dat ze jaren later van een onderzoeksteam in Exeter de vraag kreeg of ik op latere leeftijd diabetes had ontwikkeld en ze mijn naam niet meer kon herinneren, dus dat antwoord schuldig moest blijven. Maar dat ik drie jaar geleden ineens zelf contact met haar had opgenomen, omdat ik meer wilde weten over het diabetesverhaal van na mijn geboorte en hoe bijzonder ze het vond om mij na zevenendertig jaar weer te zien. Terwijl ze dat vertelde werden op een televisiescherm twee foto’s van mij getoond: één van mij als baby in de couveuse en één recente foto van mij als volwassen vrouw met mijn boek in handen. Het voelde onwerkelijk dat zo’n gewaardeerd hoogleraar, en bovenal aimabel mens, aan mijn couveuse haar loopbaan was gestart. Maar ik was ook ontzettend dankbaar, gezegend en trots. De cirkel is rond.

Veel dank Linda, voor wat je veertig jaar geleden tot op de dag van vandaag voor mij en mijn ouders hebt betekend! Geniet van je welverdiende pensioen.