ATTD 2018 Wenen met Roche Diabetes Care, geschreven voor LevenmetDiabetes.nl
Wanneer je, net als ik, al zo lang diabetes hebt, vaar je op ervaring voor wat betreft de manier waarop je ermee omgaat. Terugkijkend op mijn ‘actieve diabetesleven’, dat wil zeggen voordat ik ontdekte dat ik niet type 1, maar transiënt neonatal diabetes mellitus heb en daarom exact een half jaar geleden van insuline spuiten naar orale medicatie ben geswitcht, ben ik nooit bewust bezig geweest met schommelingen in bloedglucoses, pieken na de maaltijd, trends gedurende de dag of nacht, tellen van koolhydraten en wegen van wat ik eet. Laat staan gadgets als een thermometer of klok voor mijn insulinepen.
Nieuwe wereld
Toen ik vorige week dus op uitnodiging van Roche Diabetes Care in Wenen was voor hun jaarlijkse media- en bloggersevent in combinatie met het ATTD congres (Advanced Technologies and Treatments for Diabetes), ging er een nieuwe wereld voor me open. Door gesprekken met medebloggers, presentaties van specialisten en Roche medewerkers en de tentoonstelling van vele aanbieders op de beursvloer, ontdekte ik dat er zoveel meer mogelijkheden zijn voor prikken, spuiten, meten, insulinepompen, continuglucosemeters (CGM) en apps voor geïntegreerd en gepersonaliseerd diabetesmanagement.
In de zeventien jaar dat ik diabetes heb, had ik amper weet van deze opties. Ik heb al die jaren alles op basis van trial and error en later vooral op gevoel gedaan. Ik kan dan ook niet anders zeggen dan dat mijn bezoek aan ATTD 2018 leerzaam, verbazingwekkend en dubbel was.
Indrukwekkende technologie
Er zijn werkelijk fantastische technologieën op de markt. Zoals de insulinepompen, die steeds kleiner en ‘fancier’ worden en communiceren met apps en/of sensor, de nieuwe ultrakortwerkende insuline Fiasp, die bijvoorbeeld snel korte metten maakt met hypers, de i-Port Advance, waarmee je pijnloos insuline kunt spuiten en het aantal prikmomenten in de huid vermindert. Om nog maar te zwijgen over het unieke CGM-systeem Eversense XL, waarbij middels een kleine ingreep een onderhuidse sensor wordt geïmplanteerd, die wel 180 dagen kan blijven zitten. Deze sensor maakt contact met een zender die de meetresultaten doorgeeft aan je smartphone en trilsignalen afgeeft zodra je bloedglucose een afwijking vertoont. Deze ontwikkelingen hebben indruk op me gemaakt.
De vraag die bij me opkwam, was dan ook: heb ik iets gemist door me er niet in te verdiepen al die jaren en bijvoorbeeld geen gebruik te maken van een CGM-systeem? Het zou me in elk geval heel wat pijnlijke vingerprikken hebben bespaard en inzicht hebben gegeven in het verloop van mijn bloedglucoses tussen de meetmomenten door. Ook tijdens mijn zwangerschap, waarbij ik door het vele overgeven continu ontregeld was, had een sensor me mogelijk heel wat ellende bespaard.
Oldskool
Echter, los van die periode, ben ik eigenlijk altijd stabiel ingesteld geweest. Ik had weinig last van hypo’s of hypers en deed gewoon mijn ding. Is dat een kwestie van ‘lucky me’, waardoor ik de noodzaak niet zag om op zoek te gaan naar alternatieve hulpmiddelen? Ik gebruik ook al zeventien jaar heel oldskool een papieren diabetesdagboekje, waarin ik mijn bloedglucoses keurig bijhoud en opschrijf wat ik heb gedaan en gegeten, in plaats van de legio apps, die beschikbaar zijn om hetzelfde te doen en de resultaten direct aan de behandelaar door te sturen. Zijn die apps gemakkelijker of kost het me dan juist veel meer tijd om alles in te voeren?
Op gevoel leven met diabetes
Ik vraag me ergens ook af of diabetes mijn leven bij het gebruik van technologische hoogstandjes niet nóg meer had beheerst. Zou ik dan niet 24/7 bezig zijn geweest met het monitoren van mijn bloedsuikerspiegel of invullen van mijn dagschema en hoeveelheden koolhydraten die ik verorber? Ik vrees dat het antwoord op die vraag ‘ja’ is. Ik zou er waarschijnlijk gestresst van zijn geworden, terwijl ik me ook besef dat het voor anderen juist rust kan geven. Ook voor ouders van kinderen met diabetes is het een ideale oplossing om op afstand de bloedglucoses te kunnen volgen.
Ondanks dat ik die voordelen zie en erg nieuwsgierig ben geworden naar een CGM-systeem en het zelf graag ook eens voor een bepaalde periode zou willen uitproberen, zou continu meten en bijsturen voor mij persoonlijk teveel van het goede zijn. En uit ervaring kan ik zeggen: met ‘op gevoel leven met diabetes’ kom je ook een heel eind.
Wil je de originele column lezen, klik dan hier.
