Het is alweer bijna een half jaar geleden dat mijn autobiografie ‘Ik ben niet van suiker. Levensverhaal van een zeldzame diabeet’ verscheen. Tijdens mijn boekpresentatie overheerste het gevoel van trots. Niet alleen op het eindresultaat, maar vooral op het proces hoe ik de ellendige gebeurtenissen van die tien jaar daarvoor tot iets positiefs heb kunnen omkeren. Ik voelde ook een soort dankbaarheid voor alles wat ik heb meegemaakt. Het heeft mijn leven gevormd en gemaakt tot wie ik vandaag de dag ben. Het heeft me dus ook veel opgeleverd en dat is wat ik wil uitdragen. Ik zou daarom graag lezingen geven om mijn verhaal te delen met een groter publiek. Daarnaast is het mijn wens om als (zelfstandig) coach aan de slag te gaan. Afgelopen januari ben ik gestart met een coachingsopleiding.
Toegegeven, het begin was pittig. Als schrijver van mijn boek zat ik veilig achter mijn laptop en kon ik in mijn eigen wereldje uren nadenken over hoe ik een bepaalde zin zou formuleren. Maar als coach moet ik volledig uit mijn comfort zone en direct in gesprek de juiste (open) vragen stellen. Past dit bij me en kan ik dit wel, heb ik mezelf meermaals afgevraagd. Nu, ruim vier maanden later zeg ik voluit: JA, dit is wat ik wil!
Vanuit mijn eigen levenservaring hebben positieve psychologie en chronische klachten of ziekten (zoals bij mij diabetes) mijn interesse en die zaken ga ik combineren. Als leefkrachtcoach wil ik mensen met een chronische aandoening helpen om hun ziekte een plek te geven en te leren hoe ze met tegenslagen in hun gezondheid kunnen omgaan, zodat ze weer krachtig in het leven komen te staan. Wat kan ik wel binnen de gegeven situatie is daarbij het uitgangspunt.
Ik weet waar ik het over heb. Bijna tien jaar heb ik een strijd tegen mezelf gevoerd om te voldoen aan mijn beeld van een zelfstandige, werkende moeder. Ik wilde helemaal niet ziek zijn. Dat werkte averechts. Hoe meer je jezelf namelijk bezighoudt met wat je niet wilt, hoe meer je dat juist creëert. Dat weet ik nu. Probeer maar eens niet aan een roze olifant te denken. Dus: waar je je aandacht op richt, vermeerdert zich alleen maar. Het gaat erom na te denken over wat je wilt binnen de fysieke mogelijkheden die je hebt en dáár je aandacht op te richten. Dit is een stukje Acceptance and Commitment Therapy (ACT). Kern van ACT is de filosofie dat het vechten tegen onvermijdelijke zaken, zoals (chronische) klachten uiteindelijk ten koste gaat van een waardevol leven.
Vanuit het gedachtegoed van de positieve psychologie en het toepassen van ACT, ben ik bezig met het opzetten van een LeefKrachtig Programma, dat bestaat uit drie pijlers: Fysiek, Mentaal en Sociaal. Afhankelijk van de hulpvraag wordt de volgorde van deze onderdelen bepaald. Alle pijlers staan met elkaar in verbinding, maar de prioriteiten kunnen wel anders liggen. Het uiteindelijke doel van dit programma is:
- De regie over je eigen gezondheid (terug)krijgen;
- Je kwaliteit van leven bevorderen;
- Jezelf accepteren.
Ondanks mijn ervaringen tot nu toe, is het niet zo dat ik inmiddels zelf een volleerd expert ben op dit vlak. Ook ik worstel nog regelmatig met belemmerende overtuigingen. In het kader van ‘practice what you preach’ heb ik daar zelf dus ook nog wat stappen in te zetten, vooral als het gaat om zelfcompassie. Wat ik wel weet en voel is, dat ik dankbaar ben voor waar ik sta en andere chronisch zieken kan helpen in hun strijd puur door mezelf te zijn. Ik wil je graag meenemen in het vervolg door onder andere blogs te schrijven over deze nieuwe reis.
